Ssssssiesta.

Sinds jaar en dag woekert er een diepgewortelde angst van binnen dat ik een anonieme narcolept ben. Mensen kennen mij als een nachtmens en denken dat ik nooit slaap. De daadwerkelijkheid is dat ik overal in slaap val behalve ‘s nachts in mijn eigen bed. Tijdens films, theatervoorstellingen, zitconcerten, maar ook tijdens hoorcolleges, werkgroepjes met maar 4 deelnemers en lezingen. Kortom, behoorlijk genant. Soms heeft een van mijn vrienden de helderheid van geest om mij een schop tegen de schenen te geven als ik weer eens zit te knikkebollen, maar vaker dan dat word ik uit mezelf wakker tijdens de aftiteling.
Net als bij vogeltjes denkt mijn lichaam zodra het licht uit is dat de nacht haar intrede heeft gedaan en maakt het zich klaar voor de welverdiende rust. Bioscopen: zachte stoelen, warme omgeving en een leuk verhaaltje voor het slapen gaan. Soms is het een defensiemechanisme, zoals wanneer ik anderhalf uur lang de geschiedenis van Spanje vanaf 1200 tot 1939 moet aanhoren op monotone wijze maar meestal is het tegen wil en dank. Zoals op mijn oude bijbaan tijdens het invoeren van ordernummers. Ik durf er niet aan te denken hoeveel virusscanners er verkeerd bezorgd zijn in Australie.

In de afgelopen jaren ben ik regelmatig de Universiteitsbibliotheek
uitgestrompeld omdat de lettertjes voor mijn ogen begonnen te dansen.
Wanhopig keek ik eerst om mij heen of mensen mij konden zien, maar
uiteindelijk pakte ik liever mijn biezen dan in volledige openbaarheid
in slaap te vallen. Regelmatig fantaseerde ik over een kamer gevuld met
matrassen en dekens waar ik dan een kwartiertje een dutje zou mogen
doen. Maar, ik ben niet de enige. Collega B. stelde voor om het flyerhok te verbouwen tot slaapcabine zodat we in de middag om de beurt een dutje zouden kunnen doen. Spanje heeft de werktijden om de middagrust heen gebouwd en in Japan (waar ze weliswaar 25 uur per dag werken) staat de power nap zo ongeveer vast gelegd in de CAO. Wie herinnert zich bovendien dat verplichte uurtje slapen op de kinderopvang nog? Desondanks had ik me er bij neergelegd dat mijn slaapdroom een Neerlands luchtkasteel zou blijven.

Tot gistermiddag.
Mijn hoofd zakte drie keer naar voor, twee keer achterover en toen gaf ik het op. Tegen mijn studiemaatje M. zei ik: "Ik ben een uurtje weg." ben voorover gaan liggen en heb heerlijk in het openbare Atrium van de UvA gesluimerd bovenop mijn lesboeken. Ik was bijzonder onsnurkelijk dus niemand had er last van. Had ik jaren geleden al moeten doen. Wat een lekker gevoel! Toegeven aan je lichaam en lak hebben aan de omgeving. Sommigen lopen op een naturistenterrein, ik slaap in het openbaar. 

Ironisch genoeg circuleert er nota bene een advertentie van Auping matrassen waar een look-a-like van mij met een slaperige kop poseert (zie hieronder)

en maakt de smurfennamengenerator ‘Narcoleptic Smurf’ van mijn naam.
Kortom, ik omhels mijn lot met lome armen. Dutje van de zaak! 

Follow