Nog een nachtje slapen

Ik zit al een tijdje voor me uit te staren als ik besef dat ik al lang zou kunnen beginnen met schrijven. Op dit soort gelegenheden ervaar ik altijd weer de tijdsdruk. Mind the Gap is jarig, één jaar oud geworden. Naast de geprogrammeerde deelnemers kunnen mensen in ruil voor een stukje taart iets voordragen. Vooraan wordt er iets geroepen. Een meisje wordt aangewezen door host Jennifer. “Je zei wat, dat is woordkunst!” Zo simpel is het. Ik zit vol en moet er op dit moment niet aan denken om er nog een brok zoetigheid achteraan te gooien maar vraag me af of mijn vriendinnetjes die buiten nog steeds op hun toetje wachten dit niet wat eerder hadden moeten weten.

Twizst bijt de kop af en staat op het podium als of hij de Heineken Music Hall toe rapt en geeft me eindelijk een goede reden om het woord bombastisch te gebruiken.

Josephine geeft een prachtige inleiding op haar werk, over hoe de wereld verandert en op welke beginselen haar geloof gebaseerd is. Ik had haar wel langer willen zien want na één gedicht wandelt ze al van het podium af.

Het komt mijn korte aandachtsspanne wel ten goede, mijn ogen dwalen af naar de knalgroene gympen die ze aan heeft, de host draagt trouwens ook een leuke rok en hoe komt Twizst eigenlijk aan die kekke gele veters?

Martijn heeft vandaag niet zulke interessante schoenen aan. Gelukkig draagt hij nieuw werk voor. Hij heeft een experiment toegepast. Op zijn weblog leest alles weg als proza, maar vandaag presenteert hij deze verhalen als poëzie. Ik vraag me af of ik mezelf voor de verandering eens als slampoét moet laten aankondigen. In ieder geval werkt het, het gedicht over het konijn van zijn vriendin scoort hoge ogen bij het publiek. Ik hoor mijn naam. Martijn zegt iets tegen mij en ik zit niet op te letten. Glimlachen en mooi wezen.

Reneé heeft het ook over nieuwe schoenen. Wat ze verder vertelt verschijnt binnenkort in het Waaien van mijn oma vanaf bladzijde 119.

De pauze is aangebroken. Op het toilet trek ik twee splinters uit mijn bil. Gevaarlijke bankjes buiten. Nu begint taart voor woordkunst. Dit is het moment dat ik een writers block krijg. Slechte timing want de stukjes gaan waanzinnig snel. Er komen 5 mensen op. Taart is in trek. Ik begin me een beetje zorgen te maken. Ik zit helemaal achterin het zaaltje en moet zo meteen een lambada door het publiek heen dansen om mijn verhaal te printen.

Sendar draagt voor over rocken met sneakers terwijl zijn chick sneakte met rockers. Toch weer die schoenen. Vrolijke stem en lekker verstaanbaar. Frisse humor waar je welhaast een beat onder zou zetten. Het klinkt of Sendar regelmatig is bedrogen door zijn meisjes, maar hij laat zich niet kisten. Ook Reez racete erdoor heen, wat gaat iedereen snel vanavond! Gelukkig staat het niet-duo ook nog even samen op het podium. Het is absurd dat we op schema lopen. Ik probeer nog snel een glimp van hun gympen op te vangen en besluit tussen de benen van de toeschouwers door naar de printer te kruipen. Sorry Sebaz. Ik ben net zo zenuwachtig als of het mijn eigen verjaardag is maar ik vond het wel een mooi liedje

.

DEZE WEBLOG IS LIVE GESCHREVEN, VOORGEDRAGEN EN GEPOST TIJDENS :

‘MIND THE GAP, OPEN MIKE VOOR WOORDKUNST.’

MAANDELIJKS IN STUDIO K. AMSTERDAM

Follow