Toen er vriendelijk werd gepolst of ik alweer toe was aan mijn volgende blog schreef ik vol optimisme het volgende terug:
Ik vermoed dat ik op Koninginnedag een grote kater, maar ook grote inspiratie opdoe.
Nu was ik natuurlijk van plan om over de gemiddelde, gemoedelijke oranjegekte te schrijven. Over de terreur die Koninginnenacht heet met importboeren en 16 plussers op de dansvloer. Over het feit dat 30 april de sterfdag van Adolf en Eva is. Over de jongen die met Duitse oorlogshelm op door de Baarsjes banjerde met zijn minstens zo normaal ogende vriendin in zijn kielzog. Over de moeder van G. die voor de deur verkocht en de hele nacht al niet kon slapen van de zenuwen. Ze is 65 jaar oud. Over de leuke straatfeestjes, de rijkelijk vloeiende prosecco, het amicale slot in de Trouw. Over hoe ik de volgende dag zonder kater en welverdiende dinsdagdip opstond. Over hoe dit de leukste Koninginnedag was die ik in jaren heb gehad.
Schande.
Waarom ren ik schaterlachend over straat terwijl er twee jaar terug 791 verkeersslachtoffers vielen; waarvan 43 veroorzaakt door alcohol.
Ook deze daders zijn uit vrije wil achter het stuur gekropen.
Hoe waag ik mijn festiviteiten niet te staken na het incident in Azerbaijan? Op 30 april 2009 trok een man zijn geweer op de universiteit van Bakoe en schoot 13 studenten en docenten dood.
Een simpele schietpartij, op CNN opgevolgd door een drama in Apeldoorn.
Er verdient gerouwd te worden, er verdient gemist te worden en er mag absoluut herdacht worden. Maar geografische locatie, omstandigheden van overlijden noch de aanwezigheid van mensen van adellijke functie mogen de waarde van iemand zijn leven bepalen.
De volgende tekst op Twitter vond ik behoorlijk treffend: ! RT @alethea41 90 people get the swine flu & everybody wants to wear a mask. 1million people have AIDS and no one wants to wear a condom
Daar sta ik een moment bij stil.
Follow
waarom sta je daar bij stil dan?
Mooi