Sinds enige weken breng ik regelmatig tijd door bij een jongen die videospelletjes speelt. Dit houdt in dat hij speelt en ik over zijn schouder meekijk en doorlopend commentaar lever op de avonturen die hij in een of andere verzonnen wereld beleeft. Bloedirritant natuurlijk. Het lastige verschil tussen ons is dat hij voornamelijk visueel is ingesteld en ik voornamelijk tekstueel. Hij studeert af als autonoom kunstenaar en ik, nou ja, zie deze blog. Hij vindt het spelletje dan meestal mooi. Ik vind het spelletje meestal een beetje belachelijk. Dit komt in mijn geval grotendeels doordat de verhaallijn van een Oost-Duitse homo-erotische pornofilm uit 1983 niet onderdoet voor die van dit spel, maar volgens hem zijn het wel leuke plaatjes. In het spelletje, niet in de film.
Hij licht vervolgens toe dat het hierbij niet alleen om de queeste gaat en de vechtpartijen, maar ook om de menselijke interactie waarmee ze contacten opbouwen. Waarna ik weer… etc….etc….etc…
En zodoende viel ik laatst binnen in het volgende gesprek op zijn tv:
“Heb je het kattenvoer?” “Ja, ik heb het kattenvoer.” “Je zou je kat ook ander kattenvoer moeten leren eten.” “Gister heb ik mijn kat een vis gevoerd.”
Dit gesprek waar je dan met de controller doorheen moest klikken werd gevoerd door twee zoetige Anime-esque Zelda-meisjes wiens borsten echt uit hun bh donderden.
Even verderop in het spel:
“Hallo vreemdelingen, ik was net op weg om mijn hamer terug te geven aan ‘…’” “Dat komt goed uit, wij komen deze hamer net halen want ‘…’ was hem kwijt.” “Ah, ik had hem gister geleend van ‘…’ om mijn hengel te repareren maar hij was erg dronken. Misschien was hij dat vergeten.” “Dat kan.” “Onderweg zal ik jullie alles vertellen over de vis die ik met mijn pas gerepareerde hengel heb gevangen.”
Het is bijna poëzie.
Na enig gegniffel van mijn kant werd er spaarzaam toegegeven dat een hamer beslist tekort zou doen aan de reparatie van een hengel, maar ik mocht van hem onderhand wel mijn bek gaan houden over de andere dialogen.
Nu overhoor je wel eens een gesprek in het openbaar vervoer waarbij een groepje gasten helemaal los gaat op een of ander tweedimensionaal avontuur die ze de nacht ervoor hebben zitten spelen.
Ik stel me dan voor dat de een vol trots verkondigt dat hij level 15 in Burn, Zombie Burn! heeft bereikt, de tweede op zijn i-Phone Guitar Hero III Mobile tevoorschijn tovert en de derde angstvallig zwijgt. Hoe zou hij ook kunnen uitleggen dat hij tot 02:00u ’s ochtends op was om kattenvoer te kopen voor dat lekkere wijf in Atelier Iris: Grand Phantasm maar toch écht niet onder de plak zit.
Follow
LOL!!!