Zaterdag zo soepel, zondag zo stroef. Mijn handen worden overdag steeds klammer van nervositeit. ‘Woordkunst’ meldt de presentatrice. Twee uur voor aanvang van Mind the Gap is het beste wat deze woordkunstenares te melden heeft, het feit dat ze eindelijk iets gevonden heeft om aan te trekken.
Ik ben niet van te voren aangekondigd waardoor ik me heel onbeleefd waan als ik door de deelnemers heen tik. Bespeur ik daar een geïrriteerde blik? Lekker interessant doen met de laptop zeker. Ik beweer altijd van niet, maar in werkelijkheid ben ik verschrikkelijk slecht in luisteren en schrijven tegelijk.Faalangst? Juist.
Alsof ik in de rij van de gymles op de lagere school sta en zo meteen voor het oog van 30 mensen over de kast moet springen. Zo kreeg ik toentertijd een litteken op mijn wenkbrauw en het weeïge gevoel in mijn maag vertelt mij dat ik van mijn optreden vanavond niet veel meer moet verwachten.
Lazy bijt de spits af. Hoe schrijf je dat? Brits Lui? L.A.Z streepje E? Of gewoon lekker Hollandsch met dubbel e i e? Hij maakt het alle anderen moeilijk door zijn werk soepel uit zijn hoofd voor te dragen.
Het komt waarschijnlijk door zijn stem maar ik word even teruggedragen naar een willekeurige zomeravond in New York vol van openstaande brandweerkranen, dubbele springtouwen en hoopvolle kunstenaars.
Dan volgt Reneé. Haar verhaal gaat over stilte, in realiteit afgebakend door een geluidsmuur van rinkelend bestek en getetter uit de keuken. De afwas wordt gedaan en er wordt iets gebraden. Het personeel bespreekt de roddels van afgelopen zaterdag. Waarschijnlijk hebben ze allemaal een kater.
Maar goed, ik moet me concentreren. En hoe kan ik dat doen als ik ondertussen naar de anderen wil luisteren. Hoeveel tijd heb ik nog? Wat volgt iedereen elkaar snel op zeg. Ik let wederom niet op. Je mag niet meer roken binnen, dus dat intellectuele Sartre ding, daar kom ik vandaag niet mee weg. Geen rookgordijn om mijn gebrek aan mooie woorden te verbloemen.
De volgende jongen heeft in Zimbabwe gewoond, eetbare mieren en limousines volgen elkaar binnen vier dichtregels op. Zou hij het missen? Het is vandaag warm genoeg om er minder aan te denken hoop ik.
De mixer slaat aan in de keuken. Ze zagen botten door, of de trifle wordt gemaakt. Wat was die lekker zeg. Dat hele engeltjes op je tong ding…. Dat proefde ik net.
Pauze.
Even rust, even roken. Even mijn vrienden vertellen over dat goddelijke toetje dat daar verderop op tafel staat. Bij aanvang van het tweede gedeelte mis ik een mop. Iets met Wilders. De jongen die hem vertelt heeft ADHD. Of is dat incorrect? Of was de mop incorrect? Wat mag ik eigenlijk zeggen? Ik voel me schuldig dat ik niet meer vertel over de avond, ik heb zoveel mooie dingen gehoord, maar goed, dit is geen boekverslag.
Live bloggen. Het spreekt zichzelf bijna tegen. Een weblog die je in alle anonimiteit achter een beeldscherm neerzet, waarin je al je kritiek onbevangen het wereld wijde web op durft te schoppen versus een zaal vol ogen en oren die je ter plekke kunnen betrappen op onrechtvaardigheden. Hoe meer mensen er luisteren of lezen, hoe minder ik eigenlijk durf te zeggen.
De laatste act loopt af, niet vergeten te klappen, anders val je op!
DEZE WEBLOG IS LIVE GESCHREVEN, VOORGEDRAGEN EN GEPOST TIJDENS:
‘MIND THE GAP, OPEN MIKE VOOR WOORDKUNST.’
MAANDELIJKS IN STUDIO K. AMSTERDAM
Follow