Henry-John ging met pensioen

Henry-John werd wakker, strompelde naar de wasbak en keek in de spiegel. Het was een zware nacht geweest en de lakenafdrukken waren op zijn wang af te lezen. Diepe zucht. ‘Ik word te oud voor dit werk.’ Dacht Henry John.
Pablo sliep rustig verder. Henry-John kuste Pablo zachtjes op de lippen en sloop de deur uit.
In een zweterige, volgestouwde bus ging hij de choreografie nog een maal na in zijn hoofd. Rondje om de heuvel, hupje langs de wensput en dan…o ja, drie keer klappen en elkaar knuffelen.
In de rij bij de koffieautomaat probeerde hij te bedenken wiens beurt het was om de konijntjes te aaien.
"Henry-John, de make-up staat voor je klaar."
Er stond een klein blond punk meisje voor zijn neus. "Ik zal me even voorstellen, ik ben Eliza en vervang Mary tijdens haar verlof."
Ze schudde Henry-John stevig de hand. Er zat een ring door haar neus die in zonlicht op een permanente snottebel leek..
"Nu ben ik het even vergeten hoor, ben je de rode of de gele?"
"Paars." Antwoordde Henry-John geergerd.
"Sorry, volg mij maar."
Eliza wiegelde weg.
Henry-John voelde zich miskend in zijn vak.
Niet alleen moest men een uitstekend gevoel voor ritme hebben. Hoe uitzonderlijk was het om verbazing te feinzen door al die lagen plastic, stof en schmink heen.

Het was moeilijk om zijn werk niet mee naar huis te nemen. Nog moeilijker dan zijn werk achter hem laten, was het verborgen houden van Pablo. Het was erg genoeg toen hij de kleurige pluisjes in zijn haar vond en Pablo hem verdacht van een affaire.
Nog moeilijker was echter het uitleggen van de hate-mail die op een dag door de bus viel en de onthoofde barbies en gevilde teddyberen die maandelijks bezorgd werden. Pablo vond bovendien dat hij voor een stripper verdacht weinig ‘s nachts werkte en Henry-John begon door zijn smoezen heen te raken.

"Stilte op de set." Schalde het door de speaker. Henry-John werd in zijn pak gehesen.
Het was warm en de felle studiolampen verergerden de situatie. Hij begon te zweten. "Cut! Schmink naar paars."
Eliza liep op hem af. "Henry-John, is alles in orde?" Take twee. Rondje om de heuvel, hupje langs de wensput, drie keer klappen en knuffelen maar.
Hierna werd het klasje binnengeleid.
Henry-John kreeg het steeds benauwder. Hoe ironisch was het om dit werk te doen terwijl hij niet van kinderen hield. Dag in dag uit een idool vormen voor die kleine monstertjes. Het was een geluk dat hij niet op straat herkend werd.
Het werd hem te veel. Na vijf jaar kon hij de leugen niet meer volhouden. Hij stroopte zijn pak af. Verschrikt slaakten de peutertjes kreetjes van veronrusting. Een lieve kinderdroom werd in vijftien seconden vernield. Henry-John struikelde over een konijntje terwijl hij van de set afstormde. De cameraploeg probeerde hem te overmeesteren maar hij wist ze met een grote plastic bloem af te weren en vluchtte naar buiten. Hij keek recht in de zon. In zijn geestesoog zag hij een lachende baby naar hem knipogen. Hij had de juiste beslissing genomen.
De volgende dag stond er een advertentie in de Times.

Gezocht per direct: acteur, 175 cm met danservaring voor rol van Tinky-Winky in Teletubbies.