Ik zal niet de enige persoon zijn die na het neerschieten van de vlucht boven de Oekraïne angstvallig terugdacht aan de dood van Franz Ferdinand. Als de dood van 1 persoon een oorlog van 4 jaar ontketent, wat betekent de dood van 298 geliefde vrienden en familieleden dan? Hoeveel mensen hebben hiermee al bijgetekend voor hun doodsvonnis vanwege vergelding?
Als je over 100 jaar terugkijkt op deze tijd kun je deze periode niet anders dan als een lange, ellendige, voortslepende wereldburgeroorlog categoriseren en ik word er dood en doodziek van. Ik weet gewoon niet meer hoe ik me als mens hiernaar moet verhouden.
Het kan me niet schelen welke economische of politieke motivaties iemand kan hebben, toen ik een kind was en ik nog kinderboeken las waren de regels simpel: je doodt niemand en je deelt alles.
Terwijl ik dit schrijf zit ik keihard te janken. Om dode vrienden van mij, om mijn vrienden die dode vrienden hebben. Om de dode vrienden en bloedverwanten van mensen die ik niet eens ken en die elke dag in de krant staan. En ik weet niet langer hoe ik deze samenleving aan mijn ongeboren kinderen kan uitleggen, een maatschappij waar het moeilijker is om kaas die niet gepasteuriseerd is te kopen dan om je eigen wapen uit te printen en daarmee je buurman neer te schieten.
Fuck deze shit. Geef al je geld godverdomme aan zwervers. Lees de fucking zeven werken van barmhartigheid en hou je bek over sancties, ontwikkelingsbeleid en economische vluchtelingen. Steun geen banken die aan de wapenhandel verdienen. Steek je kop niet in het zand tot het in je eigen achtertuin gebeurt.
Ik eindig hier niet met een moraal, want zo lang we dit wereldwijd tolereren heb ik deze ook niet. Ik heb geen advies meer. Het enige wat ik weet is: alles gaat kapot. Als het je huis niet is, in een of andere Gazastrook, dan is ‘t wel je hart.
Follow