Zijn brief – mijn brief vervolgd…

Enkele dagen lang bladerde ik een beetje door het Parool in de hoop dat mijn ingezonden brief erin zou staan. Klik hier voor de voorgaande correspondentie.

Ik ging ervan uit dat ik niet was geplaatst, maar toen kreeg ik een apart voice-mail bericht:

Hai,

mijn naam is professor Kalman,

ik hoop dat ik spreek met Shayne McCreadie?
Ik heb genoten van uw fantastische artikel.
De hele familie Van der Grinten die woont in Atlanta, Georgia waar u het over heeft in uw artikel. De familie Van der Grinten is wereldberoemd. Ze zijn één van de weinige Nederlandse families die het hebben opgenomen tegen de Nazi’s.
Ik heb het boek van de familie Van der Grinten vertaald in het engels omdat ik 42 jaar in Atlanta, Georgia woon.
Mijn telefoonnummer is 06-xxxxxxxx en ik vind het fantastisch dat u dit artikel geschreven heeft en de heer van der Grinten laat weten op een vriendelijke manier wat- hoe u erover denkt. Ik vind het fantastisch, u heeft mijn respect.

*klik*

Ik stuiter het hele Muziekgebouw rond op zoek naar de krant van gisteren.
Daar sta ik: pagina 31, volledig geplaatst. Alle 389 woorden.

Ik bel professor Kalman terug. Hij heeft mij via de telefooncentrale opgezocht en vertelt mij dat hij zeer verbaasd is daar de familie Van der Grinten zeer betrokken was bij het verzet in de Tweede Wereldoorlog en bekend staat om verreikende hulp aan anderen. Hij kent een groot gedeelte van de familie nog uit Venlo en heeft met enkelen op school gezeten.

Ik krijg nog enkele lofuitingen en hierna meldt de goede man dat hij regelmatig doceert aan de Universiteit van Tel Aviv in Israel waar familie van hem woont.
Wat een toeval. Met twee anderen zit ik in het bestuur van het door ons opgericht Israeli Filmfestival.

Professor Kalman biedt aan om waar mogelijk ons te assisteren in de totstandkoming van het festival. Ik ben van harte welkom om langs te komen en advies in te winnen. Ik beloof hem een kopie van het eerste artikel te zenden en Professor Kalman sluit af met de voor mij reeds legendarische woorden: "Ik vind u een goed schrijfster, u bent getalenteerd."

Vlak daarna komt de directeur van het Muziekgebouw mij een compliment brengen over het artikel.

Mijn dag kan niet meer stuk.