De groenten van hebben.

Weken geleden, aan
het begin van onze befaamde Crisis 2008™ sloeg ik de krant open.

Een bepaalde
supermarkt stond op het punt om vergeten groenten opnieuw te gaan verkopen. In
mooie, hapklare pakketten inclusief recept.

Op een koude winterdag
in 1966 stapte Kaatje de keuken van haar ouderlijk huis binnen. Ze had al de
hele dag trek in een stevige stamppot. Haar moeder stond aan het fornuis te
roeren in een grote pan. “Mama, eten we
pastinaak vandaag?” “Lieverd, vergeet die groente maar. Vanaf nu eten we
broccoli.”

42 jaar later
duwde Katharina zuchtend haar winkelwagentje door de gangpaden van de C1000.
Wat zou ze vanavond eens klaarmaken? Falafel met pitabrood en sla? Paprikasoep
met pijnboompitten en ciabatta? Of simpelweg vlindertjespasta met zalm en
kappertjes? Ze hield halt voor de koelvakken. Een golf van weemoed overmande
Katharina. Daar lag een stamppotpakket met pastinaak en Gele van Molle staart. 

Vergeten
groenten.

Ik heb er nooit
bij stilgestaan dat groenten daadwerkelijk uit de mode konden raken.

Was dit gebeurd
met spruitjes en bietjes, dan was er een stille wens uit mijn jeugd alsnog in
vervulling gegaan.

Ik was gisteravond
op het kerstdiner van mijn werk. We aten schorseneren.

Het meisje dat
naast me zat was teleurgesteld dat het geen asperges waren. Ik legde aan haar
uit dat schorseneren ook wel ‘asperges van het volk’ werden genoemd, maar ze
ging ze er niet meer van lusten.

Ik vind het mooi.
Schorseneren en pastinaak liggen weer in het schap. Niemand heeft meer geld. We
gaan gebukt onder de dreiging van oorlog. Bovendien wijzen de
weersverwachtingen eindelijk weer eens op een extreem strenge winter.

Haal de schaatsen
maar vast uit het vet. Dan zoek ik nog snel even op of vroeger alles beter was.

Drs. P wordt komend jaar overigens 90 jaar oud. Hij zal het vast weten.

Follow