Lazarus.

Ik moet weer eens het boetekleed aantrekken.
Je zou mijn leven kunnen vergelijken met druppels en pannen.
Toen ik besloot mijn studie links te laten liggen omdat dat toch niks voor mij was, had ik zeeën van tijd om te schrijven. Die tijd bracht ik eerder in de kroeg door, maar daar beleeft men ook al snel avonturen. Avonturen die tijdens mijn tergende baan als caissière op digitaal papier werden neergepend. Tijden veranderen. Ik heb een droombaan als programmeur in een welbekend museum. Ik heb mijn studie weer opgepikt en schrijf nu eindelijk mijn scriptie. Conform verwachting loop ik nu uiteraard over van inspiratie.
En die welbekende spreekwoordelijke pan ook.
Dat enige kleine dingetje dat daadwerkelijk helemaal van mij is schiet er nu bij in.
En hard ook.
Kortom, de symptomen van studieontwijkend gedrag hebben zich opnieuw gemanifesteerd.
Vandaar het boetekleed. Ik moet OneFourOne Collective mijn nederige excuses aanbieden.
Dit schamele verhaal zou al een maand eerder op mijn blog prijken.
Dit schamele verhaal zou al een maand geleden met hun nieuwsbrief rondgaan.
Dit schamele verhaal had een veel spannender inhoud moeten omvatten.
Dit schamele verhaal had geen gejammer moeten zijn om aan te kondigen dat mijn weblog uit de dood is herrezen.
Maar het zij zo. De zon schijnt. Het leven is mooi. En morgen doen we alles anders, beloofd!

Follow